Jesień się zaczyna...

Cóż...nie lubię jesieni; nawet tej słonecznej, złotej...budzi we mnie niepokój i smuteczek. Ma, oczywiście ma zalety. Robi się spokojniej, ciszej, po rozhulanym, żywiołowym lecie. Będzie babie lato, słońce nisko. Wiele dni, coraz bardziej kolorowych, wraz z nabierającymi kolorów, liśćmi - na drzewach i pod nogami. Potem Zaduszki - bardzo nastrojowe, niezwykłe o zmroku.
Ale później to już tylko dzień krótki, coraz krótszy; szarość, ogołocone z liści drzewa, mgły...może ktoś to lubi. Może malarze i poeci...ja nie.
Tak więc skoro nie można czegoś zmienić, to chociaż polubić, chociaż znaleźć jakąś przyjazną niszę.

Zatem Tuwim i Wspomnienie...oraz Czesław Niemen

 

 

Jesień w obrazach Georgy Petrova...

 

 

...piękna, tak barwna, że niemal wesoła! Nawet ta mgła...bo można namalować mgłę...











...i jeszcze wiersz;

Bolesław Leśmian
Już czas ukochać w sadzie pustkowie bezdomne

---

Już czas ukochać w sadzie pustkowie bezdomne, Ptaki niebem schorzałe i drzewa ułomne I płot, co tyle desek w złe stracił godziny, Że na trawę cień rzuca przejrzystej drabiny. Już czas ukochać wieczór z tamtej strony rzeki I zmarłego sąsiada ogród niedaleki, I ciemność, co, nim duszę sny do snu uprzątną, Żywi nas po kryjomu dobrocią pokątną. Już czas ciułać okruchy ostatniego znoju W ubogich złocistościach zlękłego pokoju I skroń złożyć w twe ręce, wycieńczone mgłami - I nie płakać - nie płakać wspólnymi siłami!